<< قسمت اول

< قسمت قبلی

 

- سلما ! عزیزم گوش کن! من برات صدقه رد کردم، با اینکه خواب سر صبح تعبیر نداره اما ‏صدقه دادم که دلم آروم شه! از صبح تا حالا کلی دهنم رو مزه مزه کردم که بگم یا نه؟!‌ دلم ‏قرار نگرفت. گفتم به خودت بگم شاید...

چشمانم سیاهی می رفت. صدای یوسف را می شنیدم که در یک تونل تاریک و مه آلود، دور ‏می شد و بهنام را می دیدم که به منشی اداره شان می گفت:‏

- این بار هم جواب آزمایشش منفی بود، این یعنی یک ماهه دیگه هم بعله!

‏و بعد یک دل سیر همدیگر را بوسیدند و مادرم را که یک عروسک را قندان پیچ کرده بود، به ‏پدرم داد تا در گوشش اذان بگوید؛ نگاهم از چشمان خاکستری عروسک جدا نمی شد. کسی ‏مچم را گرفت؛ چرخیدم؛ دختر همسایه مان بود که بهنام ماشینش را تعمیر می کرد، با ‏ابروهایی کوتاه و پهن که تاتو کرده بود، با همان رژ لب صورتیِ ذق!‏

دهانش را که جلو آورد تا در گوشم چیزی بگوید، از بوی دهانش حالم بهم خورد. هر چه تمام ‏عمر در معده ام مانده بود را، ‌در ثانیه بالا آوردم.‏

صدایی که نمی شناختم گفت: چیزی نیست! چون معده ش خالی بوده، ‌این ترشحات ‏سبزرنگ هستن. نگران نباشین؛ سُرم که تموم شد، خبرم کنین.

با تمام قدرت پلک هایم را از هم گشودم. چهره ی پرستاری که سُرم را تنظیم می کرد برایم ‏آشنا بود، انگار همین چند ثانیه قبل در خواب دیده باشم. زنی شبیه دختر همسایه مان که با ‏بهنام سَرّ و سرّ داشت، مرا تیمار می کرد!‏

پرستار لبخندی زد و گفت: به به! سلما خانم. ساعت خواب.خوبی؟! تبریک میگم خانم خانما. جواب آزمایشت همه مون ‏و غافلگیرکرد.

خدای بزرگ! درباره ی چی حرف می زد؟!

پرسیدم : آزمایش خون؟!‌

در حالیکه پرونده ام را ‏کامل می کرد، جواب داد:‏ بله. خیلی خوشحال شدم. ولی حواست باشه. این اول راهه.بیشتر مراقب خودت باش. می ‏رم تا استراحت کنی.

باور این ثانیه ها در مخیله ام نمی گنجید. اگر نوازش های مامان، واقعی بودنِ این لحظه ها را ‏به درکِ حس لاسه ا م نمی نشاند، به گمان این که در عالم خواب هستم،‌ خودم را برهنه می ‏کردم و آنقدر می دویدم تا به دریا برسم و غرق شوم در این آرزوی محال.‏

‏- سلما! بهتری مامان؟! کی بود پشت خط؟! چی گفت که از حال رفتی؟!‏

واااااااای ...وااااای بر من! حتما تا الان یوسف از نگرانی نصف العمر شده است. تلفن! تلفنم ‏کجاست؟! خدایا نکند بیافتد دست بهنام! نکند تماس ها را چک کند!‏

‏- بهنام کجاست ؟! از مامان پرسیدم. نگاهم کرد و جواب نداد.‏

‏- مامان بهنام کجاست؟ بهش نگفتین؟ نیومده؟!

مامان دلش نمی خواست جواب بدهد. ‏

گفتم :‏ باشه، تلفنم و بدین، خودم بهش می گم. ولی فقط خبر خوش رو بهش می گم.شما هم از ‏تلفن صبح چیزی بهش نگین. نمی خوام فکر کنه، دوستام باعث ناراحتیم می شن.

مامان سرش را به نشانه ی تایید تکان داد و تلفنم را از کیفش درآورد، به دستم داد، بعد هم ‏خسته و تکیده قامت از اتاق بیرون رفت.

قبل از اینکه شماره ی یوسف را بگیرم، با لحنی از ‏گله به مامان گفتم:‏ شما نمی خوای بهم تبریک بگی؟!

انگار که نشنیده باشد، رفت و در را پشت سرش ‏بست. چرا؟‌

از تماس با یوسف پشیمان شدم. بی تفاوتی مامان معنایی داشت! چرا نباید از ‏خبر حاملگی من خوشحال باشد؟! چرا؟!‏

 


ادامه دارد....