آرش کمی آب خورد.
گفتم: دزدیدیش؟
خندید. آب در گلویش گرفت؛
گفت: مگه فیلم وسترنه؟ خوشگل بود، اما دخترای خوشگل زیادی میامدن اونجا عکس بندازن. دختر ندیده نبودم که! اما یه چیزی تو نگاهش بود... ساکت شد.
گفتم: معصومیت؟
گفت، آره و یه سرکشی. یه چیز وحشی که نمیفهمیدم. پدرم همیشه میگفت: اگه کسی ازت کمک خواست و از دستت برمی اومد و نکردی، نامردی!
پس کمکش کردی؟
نفس عمیقی کشید.
شب، سر پل قرار گذاشتیم. با یه ساک اومد. نفس نفس میزد نمیدونم از چی فرار میکرد. نمیخواستمم بدونم. حتی بند کفشاشو نبسته بود.
گفت: بریم؟ نپرسید کجا. منم نپرسیدم چرا...
قبلا نقشه ریخته بودم ببرمش خونه بابا بزرگم. یه خونه قدیمی تو دربند. سالها بود که تنها زندگی میکرد. مادربزرگم تو جوونی مرد. مریض شد. نمیدونم چه مریضی. من به دنیا نیومده بودم، اما بم گفتن بابابزرگت صبح و شب ازش پرستاری کرد. کسی رو تو خونه راه نمیداد. مادربزرگم که مرد؛ بابابزرگ همه پرده ها رو کشید. پسرشون، یعنی پدر منو داد به خونواده زنش که بزرگش کنن. خودش تو تنهایی موند.
صوفی رو داشتم میبردم اونجا.
گفتم، بابابزرگت راضی بود؟ سوالی نکرد؟
آرش:
گفتم یه دختر بی پناهه که چند روز باید قایم شه.
گفت از چی قایم شه؟
گفتم: نمیدونم. گمونم به زور میخوان بفرستنش خارج.
گفت: آدم از سرنوشتش نمیتونه قایم شه ...نمیدونم چرا این حرف بابابزرگ منو ترسوند، اما چیزی نگفتم.
رسیدیم ...صوفی. . بیا! همینجاست.
گفت: چقدر ترسناکه، اما باحاله. چراغ نداره؟ چراغو روشن کردم. بابابزرگ داد زد خاموش کن! فکر کردم صوفی میترسه، اما خندید
- چرا میخندی دیوونه؟
- مثل فیلمای وحشتناکه، قیافه بابا بزرگتو میگم! آخ جون. اینجا رو دوست دارم.
بابابزرگ، شمعدانی را روشن کرد
- چیزی خوردی؟
صوفی گفت: نه گشنه م نیست. ولی اگه دو تا دونه تخم مرغ داشته باشین، یه املت خوب برای دوتامون میپزم. اینم که میره پی کارش. منو میگفت. میخواستم بزنم تو گوشش. بچه پررو!
یله داده بود رو کاناپه مادربزرگم، منم داشت بیرون میکرد!
تو دلم گفتم: همه ش سه روزه. بعدش هر بلایی سرت بیاد حقته!
بابابزرگ و صوفی با هم رفتن آشپزخونه. نمیدونم چرا بابابزرگ چراغو روشن نمیکرد! شاید واقعا فکر میکرد آدم دزدیدم! حس کردم زیادی ام. صدای ظرف و خنده های صوفی رو میشنیدم. لجم گرفته بود.
- صوفی خانم من دارم میرم!
گفت: به سلامت!
گفتم: بابابزرگ بیا کارت دارم.
نیومد.
اونم گفت، به سلامت!
عصبانی شدم. درو کوبیدم،رفتم!
به خودم لعنت فرستادم دیگه به کسی کمک نکنم!
گفتم: با بابا بزرگت چیکار داشتی؟
گفت: نمیدونم. یه حس احمقانه بود! یه لحظه نگران شدم. سه روز هر چی زنگ زدم گوشی صوفی خاموش بود. روز سوم رفتم عقبش. نبودن! درقفل بود! ...
ادامه دارد ...
